Μαρμάρινα τραπέζια, πολυέλαιοι, καθρέφτες, ξύλινη επένδυση παντού, ρολόι τοίχου ορατό από κάθε γωνιά του χώρου, τραπεζάκι με τις σημερινές εκδόσεις από τον τοπικό και τον διεθνή Τύπο• και βέβαια ο καφές, να σερβίρεται στον δίσκο με ένα ποτήρι νερό και ένα κουταλάκι. Έτσι πρέπει να είναι ένα καθώς πρέπει βιεννέζικο καφέ, έτσι όπως έχει γαλουχηθεί στην κουλτούρα της Βιέννης, και όπως έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο άυλης κληρονομιάς από την UNESCO.

^{Cafe on Riesenradplatz, Vienna.}
Αυτός ο ιδιαίτερος σχεδιασμός και το στυλ μάς έρχονται από τον 19ο αι. όταν τα βιεννέζικα καφέ άκμαζαν, και συνεχίζει μέχρι σήμερα όχι ως εφέ ή τουριστική ατραξιόν, αλλά ως τρόπος ζωής για τους Βιεννέζους. Τα καφέ άλλωστε θεωρούνται «δημόσια σαλόνια», είναι για κάθε Βιεννέζο χώρος-προέκταση του δικού του καθιστικού: με ένα φλιτζάνι καφέ και μια εφημερίδα, μπορεί κανείς να μετατρέψει το τραπεζάκι του στον δικό του, ιδιωτικό χώρο για ώρες, χωρίς κανένας σερβιτόρος να τους προτρέψει ποτέ να παραγγείλει κάτι περισσότερο. Διόλου τυχαία, η UNESCO περιγράφει τα βιεννέζικα καφέ ως τα μέρη «όπου καταναλώνεται χώρος και χρόνος, αλλά μόνο ο καφές εμφανίζεται στον λογαριασμό»…